De laatste week stage

Daar ben ik weer! En dit keer is het de laatste stageweek.. De laatste weken zijn zo snel gegaan dat ik zelfs mijn reisdagboek niet heb kunnen bijhouden.

Afgelopen weekend en het weekend daarvoor zijn we met de hele groep op safari geweest! Het was zo vet! De eerste week naar Murchison Falls, waar we ook met mensen uit Jinja verbleven. Op de heenweg hebben we neushoorns bezocht; de eerste van de big 5! Onze slaapgelegenheid lag heel dicht bij het park en hierdoor werden wij 's avonds gewekt omdat de plaatselijke bevolking de olifanten aan het verjagen waren. De dagen die volgde hebben wij veel dieren gezien; olifanten, buffels, poemba, giraffen etc. Op zaterdag deden we een boottrip waar we ook de nijlpaarden en krokodillen hebben gezien. Voor de boottocht begon kon je kiezen om met de boot terug te gaan of te gaan hiken naar het hoogste punt van de watervallen. Wij hebben ervoor gekozen om te gaan hiken, wat ongeveer 2uur zou duren. Het was super vet om een berg op te klimmen, maar was wel pittig. Boven aangekomen was het zo vet! De watervallen waren gigantisch en het voelde als een overwinning om daar te zijn!

Afgelopen weekend zijn we naar Queen Elisabeth geweest met onze eigen klas, waaronder ook Wesley! Dit was erg leuk en gezellig. Onze slaapplek was op een plek wat oorspronkelijk nog een deel van het park was, waardoor ook hier naast onze hut de olifanten verjaagd werden. Op deze plek hebben we de 4e van de big 5 gespot, namelijk: de leeuwen! Het was zo cool om ze te zien en er waren zelfs 2 welpjes bij!! Zondag hebben we een 4uur durende tracking op zoek naar chimpansees door het regenwoud gedaan! Ook dit was echt super, maar heel zwaar. Omdat ik erg bang was voor de insecten heb ik de hele toch mijn dikke vest aangehouden, terwijl iedereen in een t-shirt liep.. uiteindelijk had ik dat voor niks gedaan, want alsnog waren er beesten in mijn broek en zelfs onderbroek gekropen!!!!! De eerste chimp die wij spotte begon te plassen van boven uit de boom, hierdoor moest ik een soort snoekduik maken om niet geraakt te worden..

De zesde stageweek was weer erg hectisch, omdat we nog veel huisbezoeken moesten doen, maar tegelijkertijd ook nog daarvoor de rapporten schrijven. Doordat de stroom steeds uitvalt op het moment dat wij thuis komen hebben we dit nog steeds niet kunnen doen! Op dit moment zitten we rond de 50 die we moeten schrijven; altijd leuk! Daarnaast moesten we op dinsdag afscheid nemen op de school waar we de afgelopen weken hebben gewerkt! We hadden heel veel cadeautjes meegenomen die ik had meegenomen uit Nederland, maar bijvoorbeeld ook een voetbal. Daarnaast was het vandaag ook de dag van het TANDENPOETSEN! We hadden een muurkrant gemaakt met de uitleg hoe te tandenpoetsen en hadden gigantisch veel tandenborstels en tandpasta ingeslagen. De week daarvoor hadden we aan alle klassen gevraagd of de kinderen hun tandenborstel wilde meenemen, maar uiteindelijk bleek dat bijna niemand een tandenborstel heeft. Wij waren blij dat we er zoveel hadden gekocht en konden hierdoor in 3 klassen de kinderen leren tandenpoetsen. Het was echt super leuk om te doen, maar in de klas was het een chaos. De kinderen spuugde hun tandpasta gewoon op de grond en daardoor waren de vloeren lekker wit, haha. Het is grappig want niemand maakte zich hier druk om, behalve Claire en ik. Dit keer gaven we ze geen diploma, maar kreeg iedereen een sticker. Ook dit was een groot succes. Hier in Uganda is het niet normaal om kinderen te belonen wanneer ze iets geods hebben gedaan, zij worden alleen gestraft door slaan. Ook deze dag stond ik er weer bij dat een kindje een paar tikken op zijn handen kreeg met een stok. Ik gaf een reactie die ik niet van mijzelf had verwacht. Ik stond erbij een ik keek erna. Later heb ik hier nog wel een reactie op gegeven, omdat het mij toch niet lekker zat. Toen ik vertelde hoe kinderen in Nederland gestraft worden kon ze haar oren niet geloven en was haar reactie: ''hoe kan het dat kinderen daar naar luisteren?''. Nouja.. je snapt hoe ingewikkeld dit is.
Het afscheid was leuk! We zijn elke klas langs geweest en hebben elk kind een snoepje gegeven en cadeautjes die speciaal voor die klas bedoeld zijn. De klassen reageerden heel verschillend; de meeste zijn heel enthousiast, maar sommige reageerde er bijna niet op. Toen we alle klassen rond waren geweest konden ze spelen met de voetbal en de bellenblaas die ik had gekocht. Bellenblaas is hier trouwens echt de uitvinding van de eeuw. Echt alle kinderen van jong tot uit vinden dit helemaal geweldig.

Op donderdag waren we natuurlijk weer in het health centre, maar 's middags gingen we naar het grootste psychiatrisch ziekenhuis van Uganda. Ik had hier in het begin van mijn stage om gevraagd en vandaag was het dus eindelijk zover. We werden opgehaald door een man die daar in opleiding is en van hem zouden we ook 'de rondleiding' krijgen. Het was echt super ver weg en lag echt in the middle of nowhere.Toen we daar aankwamen kreeg ik echt een benauwd gevoel, terwijl de voorkant er best mooi uitzag. Tot mijn verbazing werden we niet gefouilleerd oid en konden gewoon doorlopen. Toen we binnenkwamen stond mijn hart echt stil. Overal waren hekken en leek het alsof we in de concentratiekampen van de tweede wereld oorlog terecht waren gekomen. Er zijn zo'n 10 compounds die zijn onderverdeeld in mannen en vrouwen, forensisch en 'normaal' en kinderen. De eerste afdeling die wij gingen 'bekijken' was de afdeling van de moordenaars.. We werden nergens op voorbereid en liepen gewoon naar binnen. Uit reflex deed ik mijn ketting af en hing ik mijn tas op een andere manier om. De mensen hadden een soort luchtruimte in het gras en de compound was onderverdeeld in vieze en schone mensen. Op deze afdelingen sliepen elk ongeveer 30 mensen, dus 60 in totaal. Op de mannenafdeling kwamen er geleidelijk steeds meer om ons heen staan die veel vragen stelde en vaak niet wisten waarom ze hierin zaten en ook niet voor hoelang. Ik kon niet goed luisteren naar de verhalen die zij vertelde omdat ik op een gegeven moment werd omsingeld door zo'n 5 mannen die steeds dichter op mij kwamen staan. Uhmm... Op de vrouwenafdeling was het nog vervelender om te zijn. Zij kwamen ongeveer met z'n 15'en op ons afgerend en er was een woordvoerster die de rest de mond snoerde. Omdat ik het allemaal erg bedreigend vond was ik gelijk tegen de muur gaan staan zodat ik alles beter in de gaten kon houden. Daarna gingen we naar de kinderafdeling, waar zo'n 8 kindjes zaten die voor de deur van het 'ziekenhuis' zijn achtergelaten. Toen ik later vroeg naar de ziektebeelden konden zij alleen manie, depressie en epilepsie onderscheiden.. Nou dat zal vast een goede behandeling opleveren daar!
Ik had het echt moeilijk daar, de mensen gingen met hun handen door de hekken en waren graatmager. Echt zoals je ziet op de foto's uit concentratiekampen!!

Voor de gehandicapte zijn we een feestje aan het organiseren. Het is een afscheid in combinatie met het samenbrengen van ouders met een gehandicapt kind. Het is hier heel lastig om over handicaps van je kind te praten, omdat deze niet in het openbaar verschijnen en zij het liefst willen dat niemand weet dat zij een gehandicapt kind hebben ivm de vloek die erover heerst. Hierdoor zien de meeste kinderen vaak ook geen andere kindjes en onze gedachte is dus om ouders en kinderen bij elkaar te brengen. Op deze manier kunnen zij gedachtes uitwisselen en hierdoor de sociale gemeenschap onder gehandicapte vergroten. Ook proberen wij hiermee te zeggen dat het het hebben van een gehandicapt kind niet een vloek is en zij ook recht hebben op alles wat een normaal kind ook heeft. Het is zo confronterend om te zien dat alle kinderen uit een gezin naar school gaan en het gehandicapte kind thuis blijft, terwijl het makkelijk naar school kan.
Hopelijk wordt het een succes!! Dit is trouwens in combinatie met trainingen die zij krijgen over aandoeningen en hoe je dit krijgt en dus geen vloek is..!

Zondag gaan we naar het project van ons gastgezin en gaan we slapen in van die echte hutjes! Daarna is het vooruitzicht erg goed! Met de bus naar Tanzania via Kenia naar Zanzibar! Na Zanzibar willen Daan, Claire en ik nog even in Tanzania blijven om daar een safari te doen op de echte savanne!

Dag allemaal, xxx