Chronische cultuurschok

Hoi lieve allemaal,

Daar ben ik weer! Claire en ik zijn na de tweede meeting met Eye4Africa tot de conclusie gekomen dat wij in een chronische cultuurschok leven.. Elke dag gebeuren er dingen die zij onder cultuurschok plaatsen, maar wij al gewoon vinden -een soort van.

Inmiddels heb ik mij de Afrikaanse geluiden aangeleerd, waardoor ik kan laten blijken of ik het ergens mee eens ben of niet. Dit vinden ze allemaal heel erg grappig en lachen zich kapot om ons, maar daardoor krijgen we wel dingen voor elkaar die anders niet lukken! Denk hierbij vooral aan het afdingen van geld. Ook het spreken van Ugandese woorden leidt vaak tot leuke reacties. Mensen hier verwachten niet dat je woorden Lungada spreekt en dit maakt het voor hen erg leuk. Hierdoor word je vaak gelijk geaccepteerd en dwing je respect af. Vooral in het openbaar vervoer en wanneer je merkt dat mensen over prsten is dit heel erg handig!

De afgelopen weken stage waren erg heftig.. De directeur van ons project is niet de makkelijkste en hierdoor ondervinden wij elke dag veel problemen.. Dit geldt overigens niet alleen voor ons, maar ook de organisatie is hier inmiddels achtergekomen. Na een aantal gesprekken met hen hebben we besloten het zoveel mogelijk te negeren en deze laatste drie weken zo veel mogelijk het contact met hem te ontwijken. Erg uitgebreid kan ik er niet op in gaan, bang dat hij dit heeeel toevallig leest.

Afgelopen maandag hebben wij afscheid genomen op de Kibuye Parents Primary School, omdat twee scholen in de week iets te veel van het goede was en dit niet in ons straatje als maatschappelijk werkers ligt. De leraren en kinderen vonden het erg jammer en daardoor vond ik het toch wel moeilijk om afscheid te nemen. De weken dat ik op deze school heb rondgelopen ben ik tegen veel dingen aangelopen; zoals het slaan van kinderen, slecht onderwijs en 50 kinderen in 1 klas is wel heel heftig. Als afscheid hebben Claire en ik een muurkrant gemaakt, omdat wij hier nog niet aan toe waren gekomen dit met de kinderen te doen! Ook hebben we alle kinderen snoepje gegeven, voetbal en nog meer spelletjes. Het was zo bijzonder om dit te geven en de dankbaarheid was groot!

Elke week is het zo bijzonder om de huisbezoeken bij gehandicapte kinderen te doen, omdat deze een uitzondering zijn en gezien worden als een vloek die over het kind/gezin heerst. Toch is het ook erg leuk om de bezoeken te doen, want overal worden wij erg hartelijk ontvangen en komen we op plekken waar we normaal nooit zouden komen. Ook hier is de dankbaarheid voor de kleine dingen die wij meegeven zo groot, dat het niet in woorden is uit te drukken. De organisatie krijgt veel positieve berichten over ons en waarderen de manier waarop wij onze gesprekken voeren.

Vorige week waren wij op bezoek ik een vissersdorp in de buurt van Entebbe. Dit was een zeer bijzondere ervaring. Het dorp bestaat vooral uit jongeren die van school zijn gestuurd en door het project zijn opgevangen. Zij leven van de visserij en maken boten voor de verkoop. Hierdoor komen er inkomsten binnen en kunnen zij een leven opbouwen. Ons doel was het geven van voorlichting. Het is een kleine community waar iedereen erg dicht op elkaar leeft, hierdoor zijn er vaak epidemieën en is meer dan de helft besmet met HIV /aids. Na de rondleiding door het dorp werden wij voor een grote groep mensen gezet en heb ik gesproken over HIV/aids en het belang van je daarop laten testen. Claire sprak over hoe goed het dorp het doet, waarna ik nog benadrukte dat het belang van werken om te overleven groot is! Het was een erg indrukwekkende dag en ook hier waren de mensen weer blij dat wij er waren. Een jongen vroeg na onze 'speech' wanneer ik weer terug kwam om hen te helpen met het HIV/aids probleem. Ik antwoordde dat ik dit niet kon zeggen, omdat ik nog maar weinig stageweken over heb en ik niet elke week naar Entebbe kan komen. Lastig!! Tijdens de rondleiding werd ik aangevallen door een man die mij als rijke zag en mijn geld wilde hebben. Gelukkig stonden er gelijk 5 mannen om mij heen en konden mij beschermen. De man werd weggeduwd/geschopt en geslagen, wat weer een beetje teveel van het goede was.. Dit was de eerste keer dat ik echt gericht ben 'aangevallen' voor mijn geld en hierdoor een klein beetje van slag.

Ik vind het erg leuk om hier te zijn, maar aan het einde van de dag ben ik het ook vaak zo zat. De mensen blijven je zien als een rijke stinkerd, waarbij het geld op de rug groeit. Ze willen/kunnen niet begrijpen dat dit niet het geval is en al helemaal niet als ik zeg dat ik 'ook maar een student' ben.

Dag! Xxx

Oja, bedankt voor de berichtjes, ik vind het erg leuk om reacties te krijgen!