Derde week in Oeganda

Hoi allemaal,

Inmiddels ben ik bijna 3 weken in Uganda en de tijd gaat (vooral tijdens het weekend) erg snel. Mijn werkdagen zijn van maandag tot en met donderdag, wat erg lekker is omdat ik dan een lang weekend heb waarin we gezamelijk veel dingen ondernemen.

Op airport van Entebbe werden we opgehaald door James, onze prive chauffeur en bracht ons naar het ICU guesthouse. Hier hebben wij 3 nachten geslapen en was erg gezellig. Het guesthouse is van Nederlanders, waardoor er ook veel Nederlandse studenten verblijven. Dit was voor de eerste dagen erg gezellig en handig, zij hebben ons de eettentjes in de buurt gewezen en konden zo een beetje onze draai vinden. De eerste dag was ik naar het marktje gelopen en dit was voor de eerste dag wel even genoeg. Ik kreeg zoveel nieuwe indrukken en moest wennen aan alles en iedereen. Alle vrachtwagens en taxi busjes toeteren en iedereen schreeuwt. Ik dacht eerst dat dit naar ons was, maar later kwam ik erachter dat de taxibusjes op deze manier mensen naar binnen proberen te lokken. Op het marktje bestelde ik een Rolex, want ik had in Nederland gehoord dat dat erg lekker was. Dit is een soort pannenkoek (chapati) met een omelet erin. Toen we daarop stonden te wachten kwam er een soort vrachtwagen langs gereden met een grote muziekinstallatie erop en schreeuwde keihard: MUZUNGU MUZUNGU, wat blanke/toerist/rijke betekend. Ook kleine kindjes roepen dit vaak en rennen dan achter je aan. Vaak heb je hier niet je eigen naam, maar heet je gewoon Muzungu. In het begin vond ik dit erg grappig, maar nu wordt het een beetje vervelend, want ik heb ook gewoon een naam!

De eerste week stage verliep erg stroef. Het was allemaal anders dan ik had verwacht en eigenlijk was er geen concreet plan over wat Claire en ik zouden gaan doen. Dinsdag werden we verwacht voor een meeting met onze nieuwe collega's, maar deze meeting was niet zoals ik verwacht had, haha. Iedereen kwam bij elkaar om gezellig te eten en te praten, maar dit praten ging totaal niet over het werk. Ons werden uiteraard veel vraegn gesteld over Nederland. Wat mensen hier erg raar vinden is dat wij een Koning hebben en dat de eerst geborene de troon op volger is en in dit geval dus een meisje.
Onze 'thuisbasis' is het River Jordan Medical Health Centre. Deze staat midden in de community en is er voornamelijk voor baby's en de moeders. Op bepaalde dagen is het een soort consultatiebureau, waar alle baby's hun prikken krijgen. Dit is geregeld door de overheid en zij moeten ook zorgen voor de middelen die daarvoor nodig zijn. Baby's hier zijn trouwens ook al oudere kinderen.. De dokter die in het health centre werkt is een soort van onze stagebegeleidster: Berna heet ze. Een hele lieve vrouw en regelt waar wij elke dag naar toe gaan en waar wij gaan helpen.
De eerste twee weken hebben wij voornamelijk scholen bezocht waar wij of een middag of ochtend programma gaan uitvoeren. Als we aankomen op scholen zijn de leraren en leerlingen zo blij dat ze in elke klas voor ons gaan staan en een liedje zingen. Vaak willen kinderen aan mij zitten, omdat ik een blanke huid heb en zij denken dat dat anders voelt. Ook mijn haar is een favoriet object om aan te raken en te voelen. Het is erg bijzonder om dit op deze manier mee te maken, vooral als je nagaat dat deze kinderen nog nooit een blanke hebben gezien. De eerste dag hielp ik de lerares in de babyclass, voor kinderen van 3/4 jaar. Hier worden ze al gedrilt en moeten leren lezen en schrijven. Alles gaat als een groep en ze doen niks indivudueel. Tijdens het maken van een opdracht kwam een bijdehand jongetje bij mij op schoot zitten en vroeg: Muzungu are you going to kill me? ik schrok hier zo erg van en zei hem dat ik dat absoluut niet ging doen. Toen ik vroeg waarom hij dat dacht gaf hij geen antwoord. Dit is wel iets waar ik nog meer van wil weten, want waarom denkt zo'n klein jongetje vna 4 jaar dat een blank iemand hem wilt vermoorden?
Ook hebben wij veel scholen in de sloppenwijken bezocht. Dit is ook een hele belevenis, alleen de gang naar de school door de sloppenwijk al. Overal waar je loopt moet je uitkijken dat je niet in viezigheid stapt, dat het niet gaat regenen en schone was aan de kant schuift voordat je door kan lopen. De sloppenwijken zijn gebouwd in een soort geul, waardoor de regen van alle kanten daarheen stroomt. Een harde regenbui kan zorgen voor veel dode. De kinderen op de scholen zijn vaak onverzorgd, hebben vieze tanden en kleren en het onderwijs daar is ook van mindere kwaliteit. Bijna alle kinderen lopen met open schoenen, waardoor ze vaak vallen en niet snappen waardoor dat komt. Toen ik een keer veters ging strikken vna een kindje keek iedereen mij heel raar aan. Het idee van Claire en mij is om kinderen te leren veterstrikken en tandenpoetsen. Daarnaast willen wij dat ze meer gaan samenwerken om hun sociale vaardigenheden te vergroten. Wij dachten aan het maken van een muurkrant, waardoor ook gelijk de muren van de klaslokalen worden opgefleur. Dit lijken hele kleine dingetjes, maar wij denken dat dit echt een verschil maakt. De meeste klaslokalen bestaan uit een paar planken en voorin de klas een 'schoolbord'. Kinderen zitten op veelste kleine bankjes met daaraan vast een tafeltje. Op 1 bankje zitten minimaal 3 kinderen, waar er eigenlijk maar 2 passen. Ik vind het afschuwelijk om dit soort dingen te zien, maar de kinderen zijn natuurlijk niks anders gewend. Doordat zij zo dicht op elkaar zitten, is het lastig om bijvoorbeeld indivudiueel iets te doen, want afkijken is erg makkelijk. Je schrijft eerder op het schrift van je buurman dan op het schrift van jezelf, zo dicht zitten de kinderen op elkaar. Het afnemen van bijvoorbeeld een dictee of toets is dus ook onmogelijk. Toch wil ik dit een keer gaan proberen, maar hoe is de grote vraag.Voordat de eindexamens beginnen moet er toch een soort van tussentoets zijn, maar dit is nu niet door gebrek aan ruimte.

Het leukste van onze stage is het doen van huisbezoeken bij gehandicapte kinderen. De organisatie bestaat uit een aantal vrouwen die werken vanuit het huis van 'de baas'. De vrouwen hebben geen achtergrond met sociaal werk of gehandicapten zorg en hebben geen idee wat zij moeten doen en zijn daarom erg blij dat wij er zijn! Zij hebben alle kinderen met een aandoeding bezocht en weten waar zij wonen. De eerste week hebben wij in totaal 6 gezinnen bezocht en advies gegeven hoe zij het beste met hen om kunnen gaan. Het zijn kleine dingen zoals: je volwassen gehandicapte kind vanuit je benen tillen, ipv vanuit je rug, anders krijg je zelf rugproblemen, het kind is blind en kan ECHT niks zien, het leren van gebarentaal, ook gehandicapte kinderen moeten eten en drinken. Dit is een kleine impressie, maar zulk soort dingen maken echt verschil in het gezin. In Nederland heb je alle voorzieningen etc. voor een gehandicapt kind, maar dat is hier niet. Kinderen worden verstopt, omdat het een schande is voor de familie. Ook is het zo dat vaders weglopen, omdat zij geen kind willen met een handicap.
Toen onze huisbezoeken voorbij waren was een mevrouw met haar 1,5 jaar oude dochter op ons aan het wachten. Het kind bleek niet te kunnen plassen en hier ook 'geen gaatje' voor te hebben. Het meisje had een hele dikke opgezwollen buik en de moeder zei dat ze niet wist hoe dat kwam. Toen ik voelde, voelde je gewoon het helemaal vol zat en klotste van binnen. HET MEISJE HAD GEWOON NOG NOOIT GEPLAST! Ik adviseerde haar om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis of de dokter te gaan. Nadat ik dat had gezegd vroeg de vrouw of ik haar dochter niet zelf kon operenen!!!!! Toen ik vertelde dat ik een opleiding tot social work doe en niet voor arts, vroeg ze of ik het niet gewoon wilde proberen. Ik was hier zo van geschrokken en benadrukte dat het noodzakelijk was dat ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis ging..

Ja.. het leven hier is zo anders. Iedereen neemt de tijd en niemand heeft haast. 9u opgehaald worden kan makkelijk 12u worden. Ik weet dat ik ook vaak moeite heb met op tijd komen, maar het leven hier is echt extreem.
De eerste dagen kregen Claire en ik altijd een 'beveiliger' mee om ons overal naartoe te brengen. Nu in de derde week kunnen wij onze eigen weg vinden en wordt het allemaal wat makkelijker. Wel proberen ze allemaal een slaatje uit ons te slaan en denken ze dat wij heel erg rijk zijn. Overal willen ze dat wij meer voor betalen, maar ik ben er zo langzamerhand wel achter hoe het allemaal werkt. Het is erg handig dat ik een paar woorden in Lungda spreek, zodat ik duidelijk kan maken dat ik hier al voor langere tijd ben en me niet gemakkelijk in de maling laat nemen.

Vandaag hebben Claire en ik een 'day at the office' om veel papierwerk te doen voor de projecten waar wij geweest zijn en kindprofielen te maken.

Afgelopen weekend waren we met bijna iedereen uit de klas die in Uganda verblijft bij elkaar in Jinja en hebben wij de Eclipse gezien, gechillt en gevaren over de Nijl. Het was erg gezellig en maakt het verblijf hier erg aangenaam. Volgende weekend gaan we met z'n alle naar een eiland in het Victoria meer, waarna 2 weekenden op safari volgen!

Ik heb trouwens nog steeds geen internet thuis, dus dat is erg vervelend. Het is wel een mooi verhaal, want 2 weken geleden zijn de reparateurs gekomen en hadden het internet gemaakt. Het gaat allemaal niet zoals in Nederland, want zij komen zonder spullen en willen alles lenen van het huis waar ze komen: gereedschap etc. Toen ze het hadden gemaakt bleek dat ze het onderdeel dat ze moesten vervangen niet nieuw bij zich hadden, maar alleen het testonderdeel. Ze gingen weg en zeiden dat ze 's aovnds terug zouden komen met het nieuwe onderdeel. Nou dat is 2 weken geleden en ze zijn nog steeds niet terug gekomen, hoe vaak we ze ook bellen..
Het huis waar we wonen is wel erg gezellig! Wij wonen in een rijke buurt, aan het Victoria meer. Eerst zouden Claire en ik hier alleen verblijven, maar uiteindelijk zijn we met 5! Ook de pleegkinderen van het gezin zijn erg leuk, maar soms voel ik me erg ongemakkelijk omdat zij alles doen: schoonmaken, koken etc. Laatst waren zij, terwijl wij lekker tv zaten te kijken, onze schoenen aan het schoonmaken! Van zondag tot en met woensdag verblijft het gezin samen met Daan en Ramona in the village en hebben wij het huis alleen(de pleegkinderen, Iris, Claire en ik)!

Oja, ik heb zelfs een warme douche hier! haha! Alleen valt de stroom vaak uit, waardoor het dan niet werkt. Als de stroom uitvalt is het echt pikkedonker en best een beetje eng, helemaal als we alleen zijn!

Hopelijk wordt internet snel gemaakt en kan ik jullie wat regelmatiger op de hoogte houden!

Liefs, xx Laura